Słota, smuta, zaduma.. Kibice Lecha Poznań mają powody do bardzo nostalgicznych nastrojów. Ukochana drużyna nie daje powodów do uśmiechu. Co gorsza, z każdym kolejnym słabym występem ten stan się pogłębia. Czy w tej całej szaro-burej otoczce jest szansa na choćby mały promyk słońca?
Taki mamy klimat
Gdy dostałem propozycję napisania tego tekstu, od razu zacząłem zastanawiać się gdzie szukać weny i bodźca do sensownego ułożenia zdań. Bo przecież na temat Lecha Poznań #wszystkozostałopowiedziane. Od sobotniego meczu z Legią, fani Kolejorza po raz kolejny w ostatnich latach mierzą się z tym, że ich zespół zawiódł na całej linii. Piłkarze nie spełnili oczekiwań i skutecznie wywołali wśród kibicowskiej społeczności poczucie smutku i niewiedzy.
Szukając wspomnianego bodźca do pracy nad tekstem długo myślałem. Dotarło wtedy do mnie, że chyba nigdy wena i „pomocna dłoń” nie była tak blisko. Przyznam, że mój dzień zaczyna się bardzo wcześnie. Gdy za oknem nadal ciemno. Mamy taki okres w roku, że oprócz ciemności na ulicach widać otaczającą wszystko mgłę. Zjawisko pogodowe wywołujące pewnego rodzaju strach, bo nigdy nie wiadomo co znajduje się za każdym kolejnym krokiem. Gdy teren otoczony mgłą jest nam znany, to jeszcze wiemy jak po omacku się poruszać, żeby dotrzeć do celu. A gdy jest inaczej? Robi się niemały problem. Jednak po każdym takim smutnym, zimnym i pełnym obaw poranku musi wyjść słońce. Taki mamy urok. Taki mamy klimat.
I właśnie w tej chwili pomyślałem sobie – eureka! To jest to! Przecież sytuacja w moim ukochanym Lechu Poznań jest identyczna. Dziś wszystko związane z Kolejorzem otoczone jest mgłą. Nie wiem co wydarzy się jutro, za tydzień czy nawet za miesiąc. Tak jak każdy kolejny krok w zamglonej aurze może skończyć się wypadkiem, tak w przypadku drużyny Dariusza Żurawia każdy kolejny mecz może skonczyć się porażką. W czasie mglistego poranka oczekujemy tego, że wreszcie pojawi się promyk słońca. I myślę, że podobnie mają fani Kolejorza w kwestii ich klubu. Dla kibiców tymi promykami słońca mogą być wychowankowie Lecha Poznań. Zawodnicy, którzy z czystym sumieniem identyfikują się z klubem i jak wszyscy podkreślają – my za te barwy damy się pokroić.
Kamil i Robert
Pierwszymi z wychowanków, których warto przywołać są Kamil Jóźwiak i Robert Gumny. Obaj zawodnicy są przykładami modelowego prowadzenia kariery. Od wczesnych lat w Akademii Lecha Poznań. Przeszli przez cały okres nauczania. W odpowiednim momencie zostali wypożyczeni do słabszych klubów, w celu nabrania doświadczenia. Z tej perspektywy trzeba stanowczo stwierdzić, że Lechowi należą się brawa. Tak prowadzone kariery i pilnowanie tego, żeby talent nigdzie nie wyparował to niewątpliwie plus.
Obaj ci piłkarze mimo tego, że nadal są młodzi, to mają już niebagatelne doświadczenie. Kamil Jóźwiak rozegrał już w barwach Lecha 82 mecze, a Robert Gumny 75 meczów. Obaj też są wymieniani w gronie tych, którzy jako pierwsi wyjadą do zagranicznego klubu i tym sposobem pozwolą Lechowi zarobić. Jako najbardziej doświadczeni wychowankowie mają też za zadanie wprowadzić do zespoły nowych adeptów futbolowej Akademii. Od nich kibice powinni i mam wrażenie, że wymagają dużo więcej. Zarówno Kamil jak i Robert oprócz samego występu, do scenariusza meczowego powinni dodawać coś od siebie. Dziś statystyki obu piłkarzy nie powalają na kolana. Kamil ma na swoim koncie 10 goli i 5 asyst. Robert natomiast ma tylko jednego gola i 5 asyst. Na tym polu widać miejsce na poprawę. Dla kibiców Lecha najlepiej byłoby, gdyby to statystyczne przełamanie nastąpiło jak najszybciej.
Tymek, Jakub
Kolejnymi młodymi, którzy trenowali od dziecka w barwach Akademii Lecha Poznań i w odpowiednim momencie zostali wypożyczeni są Tymoteusz Puchacz i Jakub Moder.
Systematycznie wprowadzani do pierwszego zespołu, coraz częściej swoją grą wywołują uśmiech na twarzach spragnionych sukcesu kibiców. Gdyby przyjąć zasadę, że na bezrybiu i rak ryba, to każdy debiut jest sukcesem. Jednak absolutnie zdaję sobie sprawę, że nie o takie sukcesy chodzi wszystkim fanom Lecha. Oczywiście, cieszę się z tego, że coraz więcej młodych piłkarzy stanowi o sile zespołu. Nie zapominajmy jednak, że opieranie gry tylko i wyłącznie na wychowankach w polskich realiach jest karkołomnym zadaniem. Ja o rozwój i zaangażowanie Tymka i Jakuba się nie boję. Oni dadzą sobie radę. Tymoteusz Puchacz zaskarbił sobie serca fanów swoim stylem bycia i podejściem do tego co robi. Pozytywny wariat, który w dodatku potrafi grać na solidnym poziomie. Jakub Moder „kupił” sobie kibiców dobrymi występami. Czyli w zasadzie tym co najważniejsze.
Filip, Mateusz, Jakub
Z wyżej wymienionej trójki zdecydowanie największym talentem jest Filip Marchwiński. Piłkarz, kórego kibice widzą na pozycji numer „10”, gdy z klubu odejdzie już Darko Jevtić. Potencjał niesamowity. Złote jajko poznańskiego klubu. Absolutnie nie można dopuścić do jego zmarnowania. To, że potrafi zagrać na najwyższym poziomie pokazał już kilkukrotnie. Najpierw zdobywając gola w starciu z Legią Warszawa, później w meczu z Wisłą Kraków tak bujnął Marcinem Wasilewskim, że ten miał problem z trafieniem do autobusu po meczu. Chciałbym wierzyć, że Filip będzie cieszył kibiców Lecha przez kilka najbliższych lat. Chociaż przed momentem zmienił swoją agencję menadżerską.
Mateusz Skrzypczak i Jakub Kamiński to zdecydowanie melodia przyszłości. Obaj mają już na swoim koncie występy w pierwszym składzie. I co istotne nie wyglądały one najgorzej. Są to kolejne powody do zadowolenia z punktu widzenia rozwoju tych piłkarzy.
To nie wystarczy
Tak jak wspomniałem na początku tekstu – młodzi wychowankowie Lecha Poznań są małymi promyczkami słońca w tej całej spowitej mgłą przyszłości.
Ale nikt, absolutnie nikt nie powinien zacząć myśleć, że to wystarczy. To, że Akademia działa dobrze i dostarcza do pierwszego zespołu nowych zawodników, to tylko mały przebłysk. Wiele pracy przed rządzącymi klubem, aby smutek i zdenerwowanie zamienić na uśmiech i sukces.
Leszek Urban
